Sposoby rozgrywania zawodów siłowych

     Z szeregu bojów będących sprawdzianami siły w latach rozkwitu amerykańskich sprawdzianów siły (lata 60-te XX wieku) wybiły się cztery podstawowe ćwiczenia: unoszenie przedramion ze sztangą (bicepsy), wyciskanie sztangi z klatki piersiowej leżąc (mm. piersiowe, barki i tricepsy), przysiady ze sztangą na barkach oraz martwy ciąg. Zawody odbywały się początkwo przy konkursach na najlepiej zbudowanych mężczyzn, czyli szeroko pojmowanej kulturystyce, później już istniały samodzielnie.
Zawody rozgrywano bardzo dowolnie: w formie dwu-, trój- i czwórboju. Do dwu- i trójboju stosowano różne kombinacje ćwiczeń oraz różną kolejność. Najczęściej byly to: wyciskanie leżąc + przysiady oraz wyciskanie leżąc + przysiady + martwy ciąg, wykonywane w tej kolejności. Czasami zamiast przysiadów stosowano w dwuboju martwy ciąg. Ten bój wykonywany był zawsze jako ostatni z bojów. W czwórboju siłowym najczęściej stosowano następującą kolejność: unoszenie przedramion + wyciskanie leżąc + przysiad + martwy ciąg.

Pierwsze oficjalne orzeczenie o rekordach w bojach siłowych podjęto 5-go grudnia 1958 roku na spotkaniu Narodowej Komisji Podnoszenia Ciężarów federacji AAU (The Amateur Athletic Union, pierwszy związek sportowy w USA zrzeszający siłaczy, w tym ciężarowców, a później trójboistów). Do tej pory zawodnicy podnosili ciężary w przeróżnej formie, nierzadko stosując niemalże ekwilibrystykę. Na tym spotkaniu uchwalono oficjalne rejestrowanie rekordów w bojach siłowych na zawodach organizowanych pod egidą AAU lub w połączeniu z oficjalnymi zawodami podnoszenia ciężarów (ówczesny trójbój olimpijski). Na takich zawodach eliminowane byłyby przeróżne dziwne ćwiczenia, rejestrując ujednoliconą formę wykonania podstawowych bojów. Standardy takie narzuciły przepisy federacji AAU opublikowane w latach 1961-62.

12 czerwca 1964 r. na Kongresie AAU uchwalono, że unoszenie przedramion ze sztangą, jako angażujące tylko małe mięśnie, zostaje usunięte z listy bojów. Ewentualnym zamiennikiem mogłoby być wyciskanie olimpijskie, czyli wyciskanie w pozycji stojącej stosowane przez ciężarowców. Podnoszenie siłowe byłoby realizowane w następującej konwencji: wyciskanie leżąc jako pierwszy bój, nasępnie przysiad i martwy ciąg. Do poniższych przepisów wyciskania leżąc dołączono ograniczenie szerokości uchwytu sztangi: dłonie nie mogły być rozstawione szerzej niż 32 cale (dzisiejsze 81 cm) pomiędzy palcami wskazującymi.

Ze względu na poszerzenie i ujednolicenie przepisów wykonania bojów siłowych oficjalne rekordy w bojach siłowych postanowiono rejestrować od 1 lipca 1964 roku. Oficjalne kategorie wagowe w funtach to 123, 132, 148, 165, 181, 198 i +198 (w kg odpowiednio: 56, 60, 67,5, 75, 82,5, 90 i +90). (Jako ciekawostkę podam, że w latach 60-tych XX wieku rozważano, podobnie jak obecnie, redukcję tych siedmiu kategorii wagowych, jako zbyt duża ilość...) Do porównania poziomu sportowego zawodników o różnych wagach ciała stosowano formułę Hoffmana (później przyjętą przez IPF formułę Schwatz'a i Malone'a, a od roku 1997 obowiązującą do dzisiaj formułę Wilks'a) 

Przysiad ze sztangą na barkach

     Wykonanie
Zawodnik musi przyjąć pozycję pionową ze sztangą w pozycji poziomej na barkach, dłonie trzymające gryf, stopy płasko na pomoście (dozwolone jest użycie podstawki pod pięty nie wyższej niż 2 cale). Sztanga trzymana jest nieruchomo przez 2 sekundy. Upływ czasu mierzony jest od sygnału sędziego. Stopy muszą być w tej samej linii, ich rozstawienie jest dowolne. Po sygnale sędziego, zawodnik zgina kolana i obniża tułów do momentu gdy górne powierzchnie ud znajdą się poniżej równoległego ułożenia względem powierzchni pomostu. Zawodnik powraca do pozycji pionowej bez odbijania, blokuje kolana i utrzymuję taka pozycję przez 2 sekundy. Ten czas wyznacza sygnał sędziego.
 

     Uwagi
Zawodnik może użyć dowolnej metody do umieszczenia sztangi na barkach przygotowując się do ćwiczenia. Żadna część nóg, oprócz kolan, nie może być pokryta bandażem standardowej długości. Sztanga ułożona jest na barkach nie niżej niż jeden cal poniżej szczytu mięśnia naramiennego. Wolno użyć do sztangi wyściółki, nie szerszej niż 12 cali.

     Przyczyny niezaliczenia
 - nieprzestrzeganie sygnałów sędziego podczas wykonywania ćwiczenia;
- odbicie w punkcie rozpoczęcia wstawania;
- zmiana pozycji sztangi;
- zmiana pozycji rąk na gryfie;
- więcej niż jedna próba wstawania;
- niemożność przyjęcia wyprostowanej postawy na rozpoczęcie i zakończenie ćwiczenia;
- dotknięcie sztangi przez nakładaczy;
będą przyczyną niezaliczenia danego podejściu zawodnikowi.

Zastosowanie podkładki pod pięty.	Wyściółka w formie owinięcia na gryfie. Zwraca uwagę brak zacisków na końcach gryfu.	Wyściółka w formie kołnierza
Poduszka jako wyściółka. Krawędź pomostu jako podkładka pod pięty.	Brak uchwytu gryfu rękami. Takie techniki miały korygować przepisy.

Unoszenie sztangi oburącz

     Wykonanie
Pierwszy ruch
Sztanga musi leżeć poziomo przed stopami zawodnika, chwycona obu rękami, dłońmi do przodu. Zawodnik przyjmuje wyprostowaną pozycję, ze sztangą spoczywającą z przodu na wyprostowanych ramionach. Sztanga trzymana jest nieruchomo przez 2 sekundy. Upływ czasu mierzony jest od sygnału sędziego. Stopy muszą być w tej samej linii, nie szerzej niż 16 cali od siebie.

Drugi ruch
Po sygnale sędziego sztanga jest podnoszona ciągłym ruchem po łuku poprzez unoszenie przedramion do górnej części ramion do momentu osiągnięcia punktu pomiędzy podbródkiem i obojczykiem zawodnika. Tę pozycję należy utrzymac przez 2 sekundy. Upływ czasu mierzony jest od sygnału sędziego.

     Uwagi
Zawodnik niezdolny do wyprostowania ramion musi poinformować o tym sędziego przed podejściem.

     Przyczyny niezaliczenia
 - zmiana położenia ciała lub głowy w stosunku do stałej pionowej pozycji w trakcie wykonywania unoszenia;
- ruch łokci w bok;
- brak pełnego wyprostu ramion na rozpoczęcie boju;
- niejednolity ruch sztangi lub barków;
- ruchy ciała podczas unoszenia;
- huśtanie sztangi;
- uginanie kolan;
- podniesienie pięty lub palców stóp;
- nieprzestrzeganie sygnałów sędziego nakładaczy;
będą przyczyną niezaliczenia danego podejściu zawodnikowi.
 

	Czysta forma unoszenia przedramion.

Wyciskanie leżąc oburącz

     Wykonanie
Zawodnik może wybrać jedną z dwóch pozycji na ławeczce, które muszą być utrzymane podczas wykonywania boju.
1) Z głową, tułowiem i nogami rozciągniętymi na ławce, zablokowanymi kolanami, piętami na ławce.
2) Z głową, tułowiem (wliczając pośladki) rozciągniętymi na ławce, stopami ułożonymi płasko na pomoście.
Przed rozpoczęciem wyciskania sztanga musi spoczywać nieruchomo na klatce piersiowej przez 2 sekundy. Upływ czasu mierzony jest od sygnału sędziego.
Po sygnale sędziego sztanga jest wyciskana pionowo do wyprostowanych ramion i zatrzymana na 2 sekundy. Upływ czasu mierzony jest od sygnału sędziego.

     Uwagi
Zawodnik może w dowolny sposób umieścić sztangę na klatce do rozpcozęcia wyciskania. Szerokość ławki nie może być mniejsza niż 10 cali i większa nić 12 cali. Jej wysokość nei mniejsza niż 14 cali i nie większa niż 18 cali.
Jeśli tułów zawodnika i górna powierzchnia ławki nie mają kolorystycznie odpowiedniego kontrastu by umożliwić sędziom dostrzeżenie możliwych ruchów pośladków, to ławeczka będzie pokryta odpowienim materiałem.
W tym boju sędziowie i sędzia mogą przyjąć dowolną pozycję dla znalezienia najlepszego punktu widoczności.

     Przyczyny niezaliczenia
- każda zmiana przyjętej pozycji podczas podnoszenia;
- oderwanie głowy, pleców, pośladków lub nóg zawodnika od ławeczki;
- przesunięcie tychże;
- każda forma mostkowania;
- kołysanie lub odbijanie sztangi od klatki;
- wpuszczanie sztangi w klatkę;
- nierównomierne prostowanie ramion;
- dotykanie sztangi przez asekurację przed sygnałem sędziego;
- nieprzestrzeganie sygnałów sędziego nakładaczy;
będą przyczyną niezaliczenia danego podejściu zawodnikowi.
 

Pierwszy sposób wyciskania.	Drugi sposób wyciskania. Nieograniczone przepisami rozstawienie dłoni na gryfie.	Nieograniczona szerokość uchwytu. Przepisy miały ograniczyć m.in. takie oto ułożenie stóp na pomoście.
Prawidłowe położenie gryfu na klatce piersiowej w pozycji starttowej.	Zagłębienie sztangi w klatce piersiowej pozwodujące brak komendy sędziego do wyciskania.	Jedna z osobliwych form wyciskania, przy pomocy której pobijano spektakularne rekordy, a której miało zapobiec przestrzeganie przepisów.

Martwy ciąg oburącz

     Wykonanie
Sztanga musi zostać uożona poziomo z przodu zawodnika, trzymana dowolnym uchwytem i podnoszona jednym ciągłym ruchem do momentu uzyskania wyprostowanej pozycji. Na zakończenie boju kolana muszą być zablokowane i barki odciągnięte. Sygnał sędziego wskaże moment kiedy sztanga trzymana jest bez ruchu w pozycji końcowej.

     Przyczyny niezaliczenia
- zatrzymanie sztangi przed osiągnięciem końcowej pozycji;
- niemożność wyprostowania się;
- niemożność zablokowania kolan;
- podpieranie gryfu udami;
- obniżenie sztangi przed sygnałem sędziego.
będą przyczyną niezaliczenia danego podejściu zawodnikowi.
 

	Obwiązany bandażem gryf - forma zwiększenia przyczepności powierzchni gryfu do dłoni zawodnika.

Uwagi końcowe

     W powyższych przepisach zwraca uwagę dwusekundowe wstrzymywanie ruchu w celu znieruchomienia sztangi. Obecnie wydaje się ono zbyt restrykcyjne, jednak wszyscy zawodnicy poddawani byli tej procedurze, co czyniło bój bardziej sprawiedliwym. Spadek wyników w roku 1962 w wyniku 2-sekundowego zatrzymywania sztangi na klatce wyniósł u zawodników niskich kategorii wagowych 5-10 funtów (2,5-5 kg), natomiast w kategorii superciężkiej czyli powyżej 90 kg wynosił po 30-70 funtów (15-35 kg).
Początkowy brak ograniczenia szerokości uchwytu przy wyciskaniu leżąc skłaniał zawodników do poszerzania rozstawienia dłoni na gryfie, dzięki czemu skracali ruch wyciskania. Zezwolenie na stosowanie wyściółki pod gryf owocowało przedziwnymi formami jej zastosowania (co widać na zdjęciach). Podobnie możliwość stosowania podkładki pod pięty, której funkcję mógł pełnić pomost. Pozytywnym przepisem nie dopuszczającym do nadmiernego wygięcia kręgosłupa było zabronienie wszelkich form mostkowania.
Ogólnikowość przepisów powodowała zastosowanie zasady "to co nie zabronione jest dozwolone", co widać na powyższym zdjęciu z martwego ciagu z roku 1968.

Obecnie przepisy, bazujące na tych pierwszych z początku lat 60-tych ub. wieku, są tak skonstruowane, że nie pozostawiają wiele możliwości zawodnikowi w celu ułatwienia sobie boju. Aczkolwiek wykorzystanie hipermostka dowodzi, że nie są one w pełni doskonałe.